عشق تا پای جان تو را می خواند

در سوگ استاد...

امسال روز خبرنگار جای پدری بزرگوار و استادی فرزانه برای من و همه اهالی مطبوعات استان خالیست.فردی که طی نیم قرن فعالیت مستمر در حوزه اطلاع رسانی و خبر بازهم از پای ننشست  و تا آخرین نفس های مبارک خود در پی راهی بود تا انگیزه و وجدان کاری و آبرو و عزت  را به جوانان و جویندگان بی ادعای شهر خود که عاشق راه او بودند برگرداند.پدر و استادم زنده یاد غلامعلی خالدی که می توان او را پدر مطبوعات استان دانست چنان حضور تاثیرگذاری در عرصه فرهنگ و خبر این خطه داشت که نبودش خسرانی بزرگ به شمار می آید اما وقتی  به جای جای زندگی حرفه ای و مطبوعاتی خود و هم قطاران و هم نسلانم نگاه می کنم جز نامی نیک و خاطره ای خوش از او نمی بینم.

اخلاق مداری، تواضع، کار عاشقانه و با انگیزه و روزنامه نگاری واقعی بودن از جمله بارزترین ویژگی های شخصیتی مرحوم غلامعلی خالدی بود   خالدی، باعشق به حرفه خبر  زیست و بی خبر و ناگاه از میان ما رفت و همین چهره و متانت او هویت و شناسنامه ی مطبوعات استان بود و هست و سبب شد قلم او “برند” بسیاری از روایت های ماندگار عرصه اطلاع رسانی خراسان جنوبی در گذشته نه چندان دور و حتی همین نزدیکی باشد.از زمانی که خاطرات خود در پی کشف روستایی در کور سوی سربیشه با موتور سیکلتی ناقواره را برایمان نقل می کرد گفتنی ها داشت ،تا گزارشات زنده و اجتماعی او از زلزله مهیب طبس و تلاش برای رساندن صدای مردم محروم این سرزمین به گوش مسئولان برای توسعه آموزش عالی و تاسیس دانشگاه و دانشکده و اضطراب   پنهان کردن پوسترها و نوارهای  امام در باغچه منزل اش در ایام انقلاب.او، دوست مردم بود؛ شریک شادی ها و غم های آنان  هر چقدر پیشکسوت بود، به همان اندازه جوان و جوانگرا و پرشور و باحال!

  حضور اقشار و گروه های مختلف در مراسم تعزیت آن استاد نشان داد که مرگ هر کسی آیینه ای است که حیات و زندگی او را به تصویر خواهد کشید و چه زیبا بود انعکاس زیبای مردم داری و مردم دوستی که او متصف بدین صفات پسندیده بود.

سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز        

مرده آن است که نامش به نکویی نبرند

 دکتر محمود بستانی